Met beeld en geluid vertelt de ervaren televisiemaker Jon Palfreman zijn verhalen, en zo min mogelijk met woorden. Dat geldt ook voor abstracte wetenschappelijke of beleidsmatige onderwerpen, zoals klimaatverandering of de kosten van gezondheidszorg. Zolang je maar zorgt voor een goede spanningsboog, vertelt hij tijdens de het Derde Congres over Verhalende Journalistiek.
Aantekeningen uit de presentatie van Jon Palfreman tijdens het DCVJ op 19 april 2012 in Amsterdam.
Palfreman is tv-veteraan en verbonden aan het programma Frontline van de Amerikaanse publieke omroep PBS.
Sights and sounds, beeld en geluid, vertellen het verhaal bij tv-maker Jon Palfreman. “I have to avoid writing things”, zegt hij.
Sights
– viewer’s attracted to motion; de kijker wordt aangetrokken door beweging. Denk aan voetstappen in een park, je vraagt je gelijk af waar iemand naartoe loopt.
– viewer craves for novelty; kijker wil steeds weer iets nieuws zien, afwisseling van beeld
– very fast acting; je kunt een verhaal vertellen met vrij veel actoren, wel zo’n vijftien personen in een programma van vijftig minuten.
Sounds
Geluiden en muziek kunnen bepalend zijn voor de beleving van het beeld. Palfreman laat twee keer dezelfde scène zien van een man die door een park loopt en een vrouw ontmoet. De ene keer begeleid door griezelige muziek, de andere keer voorzien van romantische klanken.
Key items
– sights
– sounds
– words
“Words are only a small part of the package”, aldus Palfreman.
Engagement
– voices
– scenes
– drawing the audience in
– “the story has already happened”-problem. Bij tv-documentaires komt het meestal niet voor dat je erbij bent wanneer de gebeurtenissen zich voltrekken. Je moet altijd een verhaal achteraf reconstrueren, en dat geldt ook voor de beelden die het verhaal vertellen. Hoe ver ga je daarin? Laat je geïnterviewden een gebeurtenis naspelen?
Palfreman vertelt een anekdote die de impact van (weinig) emotie onderstreept. Hij verwijst naar Star Trek-icoon Capt. Spock, een vrij emotieloos personage. “The only thing he did, was: he used to raise his eyebrow and say ‘Fascinating’.”
Palfreman maakte tv-reportages over abstracte of droge beleidsonderwerpen, zoals de kosten van gezondheidszorg. Hij laat de opening zien van Sick around America, over de kosten van medische hulpverlening en wie ervoor opdraaien. Een stel vertelt over de uitgebreide medische bijstand die ze nodig hadden rond de geboorte van hun kind. In beeld gebracht wordt een dikke klapper vol rekeningen voor het redden van deze “million dollar baby”.
“To tell a story you’ve got to hook people in”, aldus Palfreman. Door zo in te zoomen wordt een groot verhaal herkenbaar en persoonlijk. Het gezin vormt het haakje waaraan het verhaal wordt opgehangen. Aan het eind van de uitzending komt het stel terug in beeld. Kijkers herkennen de personen meteen, zegt Palfreman, en bovendien voelen ze dan aan dat het einde van het verhaal nadert.
Narrative arc for a breaking story (voorbeeld: Inside Japan’s Nuclear Meltdown)
– incident
– tick tock (serie gebeurtenissen die elkaar snel opvolgen, zoals dominostenen die omvallen)
– ripple effects
– consequences
– reaching a point of reasonable stability
Stable story arc (voorbeeld: The case of the frozen addict – Youtube)
– start at dramatic point
– flash back
– follow through to end
Palfreman: “Essays are terrible things no television, turn them into a journey.”
Opgetekend door Arno Kersten
