Titel: Verrassingsexperiment
Datum: 8 november 2014
Tijd: 14:00 uur
Docent: Nico Haasbroek
Aantal aanwezigen: 12
Verslag: Nico Haasbroek (die alle deelnemers uitnodigt om onderstaand verslag aan te vullen en te bekritiseren, want hij houdt niet van ‘een egotrip’. Log in op deze website, en schrijf je reactie onder dit artikel.)
Het experiment gaat over de ruimte tussen goed voorgekookte sessies in saaie lokalen en de dronken prietpraat in de Geverfde Vogel of een ander café. En over het feit dat er tijdens een VVOJ-conferentie veel interessante mensen zijn en veel know how en hoe je daarmee meer kan doen?
Waarom doen we niet meer spontaan en zoeken we niet meer naar vormen om elkaar beter te leren kennen en meer van elkaar te leren?
Ik bedacht een opdracht. Die luidde: “Hierbij verzoeken wij U de tijd op 8 november tussen 14.00 uur en 15.30 uur op een spontane manier in te vullen. Doe dat met minimaal 6 en maximaal 10 Belgen en Nederlanders. De invulling moet eenrelatie hebben met onderzoeksjournalistiek.”
De voorzitter en de directeur van de VVOJ waren bereid mij deze opdracht te verstrekken en dat met hun handtekening te bekrachtigen.
Via de conferentie app werd van dit experiment melding gemaakt en ik verspreidde een 40-tal kleine flyers onder de bezoekers.
Uiteindelijk deden er 12 personen mee aan het experiment. Een freelance journalist, een journaliste die voor de Belgische Journalist schrijft,
drie jonge studenten van Howest (die verslagen en foto’s van de conferentie maken), een redactrice van de Volkskrant, een journaliste die ook voor Follow the money werkt, een redactrice economie van het NOS Journaal, een vertegenwoordiger van de VVOJ werkgroep lokaal (die ook Lufthansa stewardess is), een Howest docente, een journaliste en prominente VVOJ vrijwilligster en ik.
(Menigeen zei ook graag mee te willen doen, maar was betrokken bij een andere sessie op het zelfde moment.)
Eerst kozen we een lokatie. Dat was een gezellige studio van Howest aan de overkant van de straat met lekkere banken. We konden met elkaar bepalen wat we gingen doen. Ik vroeg ook om suggesties.
Eerst sprak men onderling informeel met elkaar. Toen werd gevraagd of ik ideeën had om de tijd te overbruggen? Nou en of ik die (achter de hand) had.
Eerst legde ik allerlei eten en drinken op de vloer en vroeg:
‘Wat zou jij kiezen als je twee dagen op een onbewoond eiland zou moeten doorbrengen? De Volkskrant koos voor water, de Belgische studenten peen,weer een ander bananen of dadels. En met wie van deze conferentie zou je wel een tijdje op een verlaten eiland willen doorbrengen?’
Toen stelden we ons aan elkaar voor. Daarbij bleek bijvoorbeeld dat twee van de aanwezigen research deden op het gebied van de gezondheid zonder dat van elkaar te weten. Ik vroeg de beginnende studenten om vragen te bedenken voor de aanwezige ervaren journalisten.
De ontmoeting spitste zich vervolgens toe op twee onderwerpen, de conferentie en het fenomeen van de onderzoeksjournalistiek.
Ik vroeg om een spontaan algemeen oordeel over VVOJ Kortrijk 2014 in een cijfer uit te drukken. Dat werd een ruime voldoende.
Daarop volgde de vraag: Wanneer is een VVOJ-conferentie voor jou een succes? Velen vonden het belangrijk dat je er iets nieuws leert en daarvan is nog onvoldoende sprake, vond men. Het succes wordt ook bepaald door de ontmoeting met anderen, zo bleek verder.
(Detailkritiek werd genotuleerd door de twee Belgische studenten).
Wat betreft de onderzoeksjournalistiek opende ik met de constatering dat er feitelijk maar weinig echte onderzoeksjournalisten op VVOJ conferenties aanwezig zijn op een totaal van zo’n 250 deelnemers.
Lees de deelnemerslijst er maar op na. Mijn enigszins provocerende opmerking leidde tot een aardige definitie-discussie. De meeste aanwezigen leken de term onderzoeksjournalistiek ruimer op te vatten dan ik.
‘Iedere journalist is onderzoekend bezig,’ zei iemand.
Ik verwees bij mijn criteria naar de cases in het jaarboek OJ-journalitiek en de genomineerden voor De Loep. En ik vroeg nog wat verder door.
Mijn vraag was: ‘Hoe kun je meer inhoud geven aan het onderzoeksjournalistieke element in je werk en/of je carriere? Dat leverde een aardig gesprek op. Waar stuiten lokale omroepen op als ze oj-journalistiek willen bedrijven? Waarom zijn veel studenten als het om dit thema gaat soms zo sloom en verschuilen ze zich achter uitvluchten of speelt de leeftijd een rol?’
Het gesprek mondde uit praten en denken over journalistieke dromen en toekomstperspectieven. Iedereen kwam over de brug met bescheiden of ambitieuze wensen en plannen voor de toekomst om toch te proberen meer inhoud te geven aan onze mooie roeping.
Of deze experimentele sessie een succes was? Het antwoord is in de eerste plaats aan de deelnemers. Graag ook jullie opmerkingen en aanvullingen bij dit verslag.
