Maandag 11 maart bereikte de VVOJ het overlijdensbericht van Pauline Sinnema. Zij overleed op 5 maart, na een langdurige ziekte. Pauline was sinds 2013 lid van de VVOJ en onder meer actief in de caféwerkgroep.
Het grootste deel van haar loopbaan als journalist bracht Pauline Sinnema door bij Het Parool. Ze had een een mooie en scherpe pen. In de haar kenmerkende schrijfstijl maakte ze ook veel verslagen van VVOJ-cafés, waarvan hieronder een paar voorbeelden:
‘Geheime overheidsinformatie is te vinden in openbare bronnen’
Onderzoek als toverwoord, dat werkt altijd
Maandag 11 maart is afscheid van Pauline genomen tijdens een bijzondere bijeenkomst. Fotograaf Jan van Breda, lange tijd collega van Pauline bij Het Parool, maakte deze foto’s.
Het Parool publiceerde op 11 maart deze terugblik, onder de kop ‘Pauline Sinnema (1947-2019) was een diva met een mooie, vileine pen’.
Markant, sarcastisch, vol humor. Collega’s van de deze week overleden journaliste Pauline Sinnema omschrijven haar ook als ‘de feministe van Het Parool’ en een diva. Sinnema werkte 25 jaar voor Het Parool, vanaf 1978.
door HANNELOES PEN
Ze was opgeleid als tolk-vertaler Engels en zat na een niet afgemaakte studie rechten vijf jaar op de redactie van Associated Press. Het vak van raadsverslaggever bij de krant was niet aan haar besteed. Ze werd algemeen verslaggever maar belandde na conflicten bij de agendapagina van de bijlage Uit en Thuis.
Niet altijd even makkelijk
Oud-hoofdredacteur Sytze van der Zee: “Ze zat op een strafbankje, achterin de redactie. Ze was niet altijd even makkelijk.” Hij plaatste haar over naar de verslaggeverij. “Ze werd ooit gezien als de gedoodverfde opvolger van Jeanne Roos, maar dat wilde ze niet. Ze had een mooie pen.”
Sinnema maakte grote interviews, met onder andere de Pakistaans premier Benazir Bhutto, Umberto Eco, Harry Mulisch, Germaine Greer, Annie M.G. Schmidt en de Chinese mensenrechtenactivist Harry Wu.
Collega Marjon Bolwijn, coördinator van ‘vrouwenpagina’ De Vrijdag: “Ze had bij zware onderwerpen altijd een lichte toon. Er zat een kleine kwinkslag in of een vileine bijzin. Er viel altijd wat te grinniken.”
Begonnen uit stoerheid
Na een conflict op de krant ging Sinnema, die in een ver verleden een relatie had met de Amerikaanse jazzsaxofonist Dexter Gordon, als freelancer verder. Ze gaf twee jaar vrijwillig bijles aan een Marokkaanse jongen, Abdel, en schreef daar een boek over: Mijn vader slaat me niet.
Onlangs schreef de krant over gesprekken van pubers met longkankerpatiënten. Sinnema, die ooit twee pakjes Gauloises per dag rookte en longkanker kreeg, zei dat ze uit ‘stoerheid’ was begonnen. Stoppen bleef moeilijk: “Roken is een soort honger.” Ze heeft, vertelde ze ook, ‘een mooi en spannend leven gehad’.
