Wat moeten onderzoeksjournalisten met online sociale netwerken als Hyves, Facebook en Twitter? Kunnen journalisten het zich anno 2009 veroorloven niet aan deze netwerken deel te nemen? Zijn deze netwerken zinnig of onzinnig – of ligt de waarheid ergens in het midden? Maandag 23 maart vindt er een VVOJ Café plaats over dit onderwerp. De inschrijving is inmiddels gesloten – maar het debat over online sociale netwerken en vooral het nut ervan voor de vakjournalist, is levendiger dan ooit te voren.
Traditionele Nederlandse media berichtten deze week uitvoerig over online sociale netwerken en internet-bodschappendiensten.
NRC Handelsblad vroeg zich deze week af wat sociale netwerken als Hyves en Facebook doen met de profielen van leden na hun dood. Blijven ze staan, en zo ja in welke hoedanigheid? En wie mag er onze dood wijzigingen aanbrengen in onze profielen?
Eerder deze week hield Eén Vandaag zich bezig met Twitter. De actualiteitenrubriek ontdekte dat een jongeman uit Breda een school bedreigde. De redactie werd getipt via de internet boodschappendienst en informeerde de politie. Die lichtte de jongen van zijn bed, waarop deze direct bekende.
Twitter als informatiedienst van de reguliere media? Als onderzoeksmethode voor de politie? Dat laatste is op zich voer voor de onderzoeksjournalistiek. Want wat betekent het, als de politie ons intensief gaat volgen op internet?
VVD-er Arend Jan Boekestijn ontdekte deze week dat de onschuldig en vooral lijkende boodschappendienst soms verregaande consequenties kan hebben. Hij sprak op Twitter over ‘Chinese spleetogen’ en werd daar prompt op afgerekend door zowel gewone burgers als medepolitici.
“Ik betreur mijn opmerking over Chinezen,” twitterde hij donderdagmiddag, “ik had niet de bedoeling om iemand te kwetsen.”
Of zijn herhaalde Twitter-pogingen om een zich te verontschuldigen zijn politieke reputatie nog kunnen redden, is echter twijfelachtig. Want het online medium staat inmiddels vol met berichten die stelden dat het “de zoveelste foute Boekestijn-opmerking” was.
Uiteindelijk is Boekestijn dus afgerekend op inhoud – en dat op een medium dat door critici naar de prullenbak is verwezen vanwege een fundamenteel gebrek aan inhoud.
Toch maar doen dus, Twitteren?
Tekst: Rachel Levy, 19 maart 2009
