VVOJ2010 verslag: managerstrack

Titel: Managerstrack: how to manage an I-team and I-project
Datum: 19 november 2010, 14:00-15:45 uur
Sprekers: Stephen Engelberg & Paul Lewis
Moderator: Margo Smit
Aantal bezoekers: 32
Tekst: Charlotte Doolaege
De rol van een goede redacteur kan bij het managen van een zogenaamd ‘I-team’ nauwelijks overschat worden. Stephen Engelberg is managing editor van het Amerikaanse ProPublica.
Hij zegt, en hij kan het weten, dat een belangrijke taak van de redacteur van een onderzoeksjournalist eruit bestaat om regelmatig te praten met de journalist over zijn hypothese.
Die vergelijkt hij met een tent, die samengehouden wordt door tentstokken. Als journalist moet je die tentstokken identificeren, en onderzoeken hoe ze samengehouden worden.
De redacteur moet, volgens Engelberg, de journalist nu en dan dwingen om eens stil te staan en na te gaan of het bewijs dat hij heeft verzameld, zijn hypothese wel staaft. Zo nee, wat zegt het dan wel?
Paul Lewis, special projects editor van The Guardian, heeft een team van vier onderzoeksjournalisten bij de Britse krant. Als redacteur mag je niet bang zijn om nieuwe bronnen aan te boren, vindt hij. Bij die nieuwe bronnen horen nieuwe media als Twitter, Facebook en YouTube.
Een voorbeeld van een interessante toepassing daarvan is het onderzoeksproject dat zijn team had opgezet naar aanleiding van de G20-conferentie in Londen. Die editie van de conferentie verliep nogal woelig, en er ontstonden hier en daar relletjes.
Het is in deze tijd dat krantenverkoper Ian Tomlinson overleed. Volgens de officiële versie stierf hij aan een natuurlijke oorzaak. Het team van The Guardian betwijfelde dat sterk, aangezien het bepaald geen geheim was dat Londen op dat moment op zijn kop stond.
De nieuwe media werden gebruikt om informatie te verzamelen van mogelijke getuigen. Dankzij de mediacampagne die het team opzette, kwam uiteindelijk een getuige uit New York naar voor die ten tijde van de gebeurtenissen in Londen verbleef en alles had zien gebeuren.
Blijkbaar was Tomlinson aangevallen door een agent. Naar aanleiding van die ontdekking richtte de regering twee parlementaire commissies op over politiebrutaliteit. Het andere videomateriaal dat tijdens de zoektocht van The Guardian aan het licht kwam, diende als bewijsmateriaal.
Dit om erop te wijzen dat dergelijk gebruik van nieuwe media wel degelijk zijn nut heeft: je spreekt een veel breder publiek aan dan alleen maar dat van het medium waarvoor je werkt. Belangrijk hierbij is dat je genoeg smoel kweekt om je volgelingen te kunnen houden.
Beide redacteuren zijn het erover eens dat een goede, zachte werksfeer essentieel is voor goede journalistiek. Het komt de kwaliteit van het werk ten goede als de journalisten elkaar niet als concurrenten, maar als collega’s zien. Het hebben van collega’s op wie je kan rekenen, is essentieel bij onderzoeksjournalistiek, vindt Engelberg.
Als je langere tijd met onderzoeksjournalistiek bezig bent, gebeurt het dat je emotioneel tegen een muur aanknalt. In die gevallen heb je collega’s nodig die weten wat je doormaakt en je erdoorheen praten. Om die reden alleen al is het nodig dat je als redacteur waakt over de sociale cultuur die op je werkvloer heerst.
Het is niet evident om om te gaan met de vloedgolf aan informatie die er tegenwoordig op ieder moment van de dag via ramen en deuren binnenstroomt.
Lewis zegt dat zelfs de beste redacteurs en journalisten zo nu en dan gewoon eens de computer af moeten zetten, de deur dicht moeten doen, en verdergaan met de informatie die op dat moment voor je ligt.
Volgens Engelberg is zo nu en dan hetzelfde te doen met onderzoeksverhalen op je redactie.
‘Als redacteur moet je je journalisten helpen en je team in vraag stellen. Je moet goed op de hoogte zijn van waar ze mee bezig zijn om hen van dienst te kunnen zijn. Vijf onderzoeksverhalen per redactie zijn genoeg, als je de kwaliteit wil behouden.’